مدرسه از مهم ترين نهادهاى اجتماعى، تربيتى و آموزشى و اصلى ترين ركن تعليم و تربيت است كه به منظور تربيت صحيح دانش آموزان در ابعاد دينى، اخلاقى، علمى، آموزشى، اجتماعى و كشف استعدادها و هدايت رشد متوازن روحى و معنوى و جسمانى آنان براساس اهداف مصوب دوره هاى تحصيلى و برابر ضوابط و دستورالعمل هاى وزارت آموزش و پرورش تأسيس و اداره مى شود. انتقال ارزش هاى اساسى جامعه در كانون اصلى توجه نظام آموزشى قرار دارد، به گونه اى كه مدرسه دانش آموزان را متعهد مى سازد ارزش هاى جامعه را درونى سازند. در مدارس، آموزش ارزش ها در لابه لاى دروس گوناگون صورت مى گيرد و كارايى تعليم ارزش ها در هر درس، به ميزان درك معلم از اهداف موردنظر در آن درس بستگى دارد. معلم با شناخت امكانات، به تجهيز محيط آموزشى مى پردازد و با شناخت علايق و توانايى شاگردان، آنان را در جهت صحيح يادگيرى هدايت مى كند؛ چراكه موفقيت در مدارس مستلزم آن است كه معلمان عقايد ديگران را بپذيرند. نظام آموزش و پرورش از طريق روش هايى كه در امر تدريس به كار مى گيرد ارزش ها و برداشت هاى خاصى را در ذهن دانش آموزان جاى مى دهد و در روند تبيين ارزش ها، همسالان از طريق كنش متقابل، نقش مهمى ايفا مى كنند، به گونه اى كه نظام هاى آموزشى در دنيا تلاش مى كنند از توانايى هاى منابع انسانى خود سود ببرد. محتواى درسى هم مسير رسيدن به هدف هاى اجرايى را براى شاگردان ميسر مى سازد. مطالب محتواى آموزشى بايد در يك خط مشخص و با توجه به ساخت ويژه هر رشته و يادگيرى قبلى شاگردان تنظيم شود. محتواى آموزشى بايد مرتبط با زندگى روزمره و محيط اجتماعى باشد. همه اين امور در يك فضاى مناسب درسى امكان پذير است و سرانجام، معلم از طريق ارزشيابى، به وجود قوت و ضعف تدريس خود و كفايت ابزارهايى كه در تدريس به كار برده است، پى مى برد.